Heel eerlijk gezegd heb ik daar lang tegenaan gehikt. Wilde ik mijzelf, in een wereld die al zoveel stickertjes telt, een etiketje op het voorhoofd plakken? En vooral, waarom eigenlijk? Een label staat in mijn beleving voor een hokje en dat terwijl ik voor mijn gevoel in geen enkel hokje pas. Ik ben gewoon ik maar dan toch net even anders.
Dat anders voelen, anders denken, anders reageren/doen heeft er uiteindelijk toch tot geleid dat ik de eigenschap HSP voor mijzelf (h)erkende. En ik kreeg er nog een toetje bij ook. Ik ben een HSP met een avontuurlijk kantje, beter bekend als de Sensation Seeker. Persoonlijk vind ik deze benaming niet heel charmant klinken. Het kan de indruk wekken dat een hoogsensitieve-HSS voortdurend opzoek is naar sensatie, naar reuring en drukte. Er wordt soms ten onrechte gesuggereerd dat ze van risico’s houden. Wel die HSP kant zorgt er wel voor dat een hoogsensitieve-HSS de acties die hij of zij neemt goed doordacht en weloverwogen zijn.
Terug naar het plakkertje.
Hoewel ik altijd heb geweten dat het bij mij net iets anders werkte heb ik in mijn jonge jaren niet echt hele grote problemen ondervonden met mijn eigenschap. Sterker nog, ik voer vooral op de vele voordelen ervan. Op de één of andere manier leefde ik in die tijd vooral naar mijn gevoel. Ik was out going, ontzettend creatief in diverse vormen van kunstzinnig werk, vloog van de ene hobby naar de andere, sport net zo, gaf als vrijwilliger handvaardigheid op de basisschool, was een bevlogen toneelspeelster, kon intens genieten van muziek, natuur maar ook van iets heel eenvoudigs als de hond die zijn kop even op je schoot legt en je dan met van die druilerige, grote bruine ogen aankijkt. Intens genieten is tot tranen toe geroerd zijn. Dat leven naar mijn gevoel vertaalde zich ook naar mijn werkzaamheden buitenshuis. Negen maanden na de geboorte van onze oudste gaf ik de brui aan mijn baan. In die tijd was ik kraamverzorgster en hoe leuk al die baby’s ook en hoezeer het in die tijd de trend werd dat vrouwen bleven werken, ik had een baby thuis en daar wilde ik voor zorgen. Dit tot grote teleurstelling van mijn schoonouders die het oppaswerk ontzettend veel vreugde gaf. Achteraf kan ik zeggen dat het volgen van mijn gevoel mij precies het evenwicht bood dat ik nodig had. Met drie kinderen in 4 jaar tijd genoeg uitdaging maar ook voldoende rustmomenten te vinden in creativiteit en het wandelen (destijds nog met de kinderwagen en de honden).
De andere kant van het verhaal.
Een medaille heeft altijd twee zijdes. De altijd goedlachse, vol humor en optimisme, creatieve en oplossingsgerichte ik had ook een kwetsbare kant. Wat ik mij daarvan kan herinneren is dat ik explosief kon reageren op zaken die ik oneerlijk/onrechtvaardig vond of op kritiek die op mijn bordje terecht kwam. Dan was ik dagen van slag, piekerde mij een slag in de rondte, dacht in doemscenario’s en lag bij nacht wakker. Nadat de jongste naar het voortgezet onderwijs ging pakte ik mijn baan in de zorg weer op. Feitelijk verliet ik mijn eigen gecreëerde, beschermend wereldje en het zou niet lang duren dat ik daar achter kwam. De eerste 4 jaar ging het top. Ik had een leuke baan in de thuiszorg, fijne collega’s, kreeg de mogelijkheid om verder te scholen en er was uitdaging genoeg. Ook in het werkveld floreerde ik in het creatieve, de oplossingsgerichtheid en het out of the box denken waarin ik achteraf gezien al vaak een aantal stappen verder was dan de rest. In die tijd kreeg ik een aantal emotionele gebeurtenissen te verwerken die ook weer impact hadden op mijn werk. Dit was de periode waar ik eigenlijk los sloeg van mijn gevoel en vooral deed wat de wereld om mij heen verwachte. Ik parkeerde mijn emoties, het leven gaat immers door! Ik heb dit twee jaar vol gehouden, toen zat ik burn-out thuis.
Op zoek naar hulp.
Eenmaal thuis belande ik in het traject van geestelijke hulpverlening. Ik zat opgebrand thuis dus er moest iets gebeuren, iets veranderen. Er was overduidelijk iets mis met mij anders raak je niet burn-out, toch? Ik heb in die tijd het één en ander aan hulpverleners gezien. Bij de één moest ik het hele verleden opgraven en bij de ander was het advies om mijn mond open te trekken. Zonder dat ik de reguliere gezondheidszorg wil afbranden, ik vond er geen heil. Ik kon er niets mee, er miste iets. Het leuke hiervan is, is dat één van mijn eigen talenten er voor heeft gezorgd dat ik het ontbrekende stukje heb gevonden. Wanneer een hoogsensitief brein iets moet oplossen of iets nieuws bedenkt dan gaat het net zolang door totdat het plaatje klopt. Dit verklaard ook waarom een HSP meer tijd nodig heeft om tot actie te komen. Die gaat eerst observeren, nadenken, analyseren, weegt de risico’s en consequenties af. Moeilijk denken/doen noemen ze dat wel eens maar als een HSP klaar is met het diepgaande denkwerk komt hij of zij maar al te vaak met een onwijs goed onderbouwd en gedegen plan of oplossing op de proppen. Gemakshalve heeft een HSP dan ook al de eventuele risico’s of problemen op langere termijn afgedicht. 3 stappen vooruit denken, het is soms niet te volgen voor naasten of collega’s.
De spirituele weg.
Het herstel van mijn burn-out vond ik in het energetisch werk (HT/Reiki), mediteren en een gouden tip van de bedrijfsarts… wandelen. Ik verdiepte mij in spiritualiteit, verslond tientallen boeken in dit genre waarbij het boek ‘De nieuwe aarde’ van Eckhart Tolle een bijzondere eyeopener was. Ik had een ego en die zat mij dwars. Ik moest meer in het moment leven, mindfulness, yoga en dat soort zaken en mij er goed van bewust zijn dat de kabouter in mijn hoofd vooral verhalen vertelde die op geen enkele waarheid beruste, grote onzin allemaal. Ik herstelde, kwam langzaam weer bij zinnen maar er bleef iets knagen. Ik bleef mijzelf afvragen waarom, waarom (klinkt bekend voor HSP denk ik). De spirituele weg heeft mij enorm geholpen maar was geen heilige graal, ik wilde mijzelf begrijpen.
Een andere bedrading.
Ik had in mijn jongere jaren wel eens iets gelezen over HSP en hoewel ik mij daar wel degelijk tot aangetrokken voelde miste er ook iets. Mijn energieke/avontuurlijke kant paste niet in het verhaal van al die rustzoekende en prikkelmijdende HSP. Het boek van Saskia Klaaysen ‘’Prikkels bijten niet’’ maakte daar abrupt een einde aan. Haar inleiding was genoeg…..’’Dit ben ik’’. Als de puzzelstukjes gaan vallen wordt het leven pas echt leuk. Daar maakte ik de verdiepingsslag, ik begreep waarom ik deed wat ik deed, voelde wat ik voelde en kon er mee aan de slag. Ik was niet gek of raar, ik had gewoon een andere bedrading, eentje die heel diepgaand verwerkt, weldegelijk rust nodig heeft maar ook heel graag wil ondernemen en ervaren. Dit ‘weten’ leidde tot begrip met en voor mijzelf en maakte dat ik stapje voor stapje terug kon naar mijn gevoel zonder daarin overweldigd te raken. Het energetisch werk heeft ervoor gezorgd (en doet het nog) dat ik in contact blijf met mijn hart zonder angstig te zijn over wat een ander daarvan vind. Waar we onze hulp vinden is heel persoonlijk, mijn advies daarin is dat je vooral dat moet gaan doen wat fijn voelt, waar je je gehoord en veilig voelt. En laat je niet misleiden door de Quick fix theorie of het moeten om batterijen van je gehele levensstijl. Ons leven is tegenwoordig gebaseerd op snelheid en prestatie maar in deze geldt: Take it slow, doe iets wat bij je past en wat je ook vol kunt houden ofwel jezelf eigen kunt maken.
Dan toch maar een etiketje.
Hoogsensitiviteit is een aangeboren persoonlijkheidskenmerk/temperament die zich kenmerkt door de grote gevoeligheid voor stimuli (intern/extern), de diepgaande verwerking daarvan in het brein en de sterke reactie daarop. HSP is geen stoornis, je hebt het niet, je bent het. Het maakt je niet beter of minder dan een ander en geeft je ook geen enkele voorrechten. Hoe jij je draai vindt in je persoonlijk leven of de voortdenderende maatschappij is geheel aan jou. De wereld om je heen gaat zich niet aanpassen. De verwachting is dat die in de toekomst alleen maar sneller wil, nog meer op prestaties gaat zitten, nog meer vervreemding met zich meebrengt en er voor zal zorgdragen dat steeds meer mensen uit de bocht vliegen (en niet alleen HSP). In mijn eigen ontdekkingstochtje heb ik wel eens gedacht dat ik gek was, ik spoorde niet, er was iets mis met mij. Daarom heeft het etiketje een waarde voor mij. Het gaat niet om de plakker aan zich maar de informatie die er achter ligt. Het zou zomaar kunnen dat een verdieping daarin je ervoor behoedt dat je in een stroming terecht komt waar je helemaal niet hoort. Daarom is dat zelfonderzoek zo belangrijk en het uitdragen van de kennis en kunde van de experts op dit gebied van ongelooflijke waarde. Een tijdje geleden sprak ik iemand vanuit het onderwijs. Van de gehele klas waren er slechts 4 kinderen die geen label hadden. Ten eerste rijst natuurlijk de vraag: ‘’Hoe kan dit?” Volgens Tolle zijn de aandachts-stoornissen die we kennen voor een groot deel een gevolg van schermpje turen ofwel overprikkeling door de snel opeenvolgende en terugkerende flitsende beelden. En dan kun je je nog afvragen: ‘’Klopt het label?’’ Vanuit praktijkervaringen weten we dat er mensen zijn, die weliswaar een diagnose hebben gekregen, maar zich toch veel meer in HSP herkennen. Duidelijk is dat er op dit gebied nog het nodige werk ligt. Mijn plakkertje draag ik met trots, ik weet welk een onwijs getalenteerde mensen hierachter zitten. Mensen die, wanneer ze in balans zijn, in hun kracht blijven staan van onschatbare waarde zijn. Zeker in een maatschappij die vooral op de buitenkant gericht is. Laatst zei iemand tegen mij dat HSP de ‘Voorlopers’ in deze wereld zijn. Dit valt te vergelijken met in de frontlinie lopen van het leger. Je begrijpt wat er gebeurt als je voorop loopt. Je merkt niet als eerste het gevaar, de vijand op, je bent ook als eerste de sigaar. Een HSP die echter in een goed contact is met zichzelf weet in dat soort tijden zichzelf ook bijtijds in veiligheid te brengen.
Wil je meer informatie, twijfel je over je HSP? Neem dan gerust contact op. Een HSP-analyse en een diepte-interview kunnen je wellicht meer duidelijkheid geven.
